Βεκιέτα

(Vecchietta, Καστιλιόνε ντ’ Όρτσια, Σιένα 1412; – Σιένα 1480). Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ιταλού ζωγράφου και γλύπτη Λορέντζο ντι Πιέτρο (Lorenzo di Pietro). Μαθήτευσε στη Σιένα κοντά στον Σασέτα, αλλά επηρεάστηκε και από τους φλωρεντινούς νεωτερισμούς. Η επίδραση του Ντονατέλο και του Μαζάτσιο είναι φανερή στις προοπτικές βραχύνσεις που παρουσιάζουν οι νεανικές νωπογραφίες του στην κολεγιακή εκκλησία του Καστιλιόνε Ολόνα, με τίτλο Μαρτύριο καιταφή των αγίων Λαυρεντίου και Στεφάνου (1433-38). Μετά το 1440 εργάστηκε στη Σιένα και ανέπτυξε, στο υπόβαθρο των φλωρεντινών και φλαμανδικών εμπειριών του και της τοπικής παράδοσης, τις προσωπικές του αναζητήσεις μέσα στα πλαίσια της αναγεννησιακής ζωγραφικής, όπως έκαναν και άλλοι καλλιτέχνες της Σιένα. Χαρακτηριστικά έργα του είναι οι νωπογραφίες του νοσοκομείου της Παναγίας της Κλίμακος (στον θάλαμο του Αγίου Πέτρου, στο νέο σκευοφυλάκιο και στην εκκλησία), εκτελεσμένες μεταξύ 1446 και 1449, του αρχιεπισκοπικού ιεροσπουδαστηρίου και του βαπτιστηρίου (γύρω στο 1448). Από τα διάσπαρτα σε διάφορα μουσεία, εκκλησίες και ινστιτούτα πολύπτυχά του, το πιο αξιόλογο βρίσκεται στον καθεδρικό ναό της Πιέντσα (1461-62). Η γλυπτική, στην οποία άρχισε να επιδίδεται από το 1459, αποκαλύπτει τις γνώσεις του στον τομέα της ανατομίας και την ικανότητά του στον χαρακτηρισμό των μορφών. Κατασκεύασε σε χαλκό αξιόλογα έργα, όπως τα ταφικά μνημεία του Τζιρολάμο Φόσκαρι (1464), στην Παναγία του Λαού στη Ρώμη, και του Μαριάνο Σοτσίνι (1467, σήμερα στο μουσείο Μπαρτζέλο της Φλωρεντίας). Το επίσης χάλκινο γλυπτό του, ο ΑναστάςΧριστός, στην εκκλησία του νοσοκομείου της Σιένα (1476), παρουσιάζει ενδιαφέρον για τις ισχυρές αντιθέσεις των φωτεινών και των σκοτεινών όγκων του. «Ο άγιος Βερναρδίνος», τερακότα του Ιταλού ζωγράφου Βεκιέτα (Μουσείο του Μπαρτζέλο, Φλωρεντία).